جنگ عراق و شام، یادآور مظلومیتهای جنگ در کردستان

جنگ عراق و شام، یادآور مظلومیتهای جنگ در کردستان
در جنگ عراق و سوریه دو مسئله وجود دارد که باعث می‎شود ما تصور کنیم، این جنگ، جنگ جدیدی است. اول اینکه این جنگ پارتیزانی و چریکی است. دوم اینکه نوع اعدام‎ها و کشتارهای دشمن بسیار دور از انسانیت و خارج از عرف جنگ است. تا جایی که ما در هشت سال دفاع مقدسمان هم شاهد چنین چیزهایی نبوده‌ایم! اما با اندک تاملی در وقایع جنگ تحمیلی، به آسانی درمی یابیم که مشابهت های زیادی میان این جنگ ها وجود دارد و چه بسا در برخی از وقایع، جنگ در کردستان بسیار فجیع تر از جنگ در سوریه و عراق بوده است.

۱. چریکی و خانه به خانه بودن جنگ
جنگ در کردستان، جنگی چریکی و خانه به خانه بود که با توجه به کوهستانی بودن مناطق و موانع بی‎شمار برای رساندن تجهیزات به رزمندگان اسلام، چرخ جنگ در آنجا به کُندی می‎چرخید. در سوریه و عراق هم جنگ به صورت چریکی و خانه به خانه در جریان است. کوهستانی شدن برخی از مناطق را هم باید به آن اضافه کرد. تله‎های انفجاری، تک‎تیرندازها و... اموری است که دشمن از آنها به خوبی بهره می‎برد.

۲. نوع کشتارها
سربریدن، جگر را از سینه درآوردن، فرزند را جلوی چشمان پدر و مادر و بالعکس قربانی کردن، تجاوز به نوامیس در گروه‎های سنی گوناگون، آتش زدن، جهاد نکاح، ابداع شیوه‏های جدید قتل و... همه و همه فجایعی است که گروه‏ های تروریستی در عراق و شام مرتکب می‎شوند و ما از طریق رسانه ‎های مختلف از آنها مطلع می‎شویم. این امور دِهشتناک تازگی ندارد و در طول تاریخ مانند آن را می‎خوانیم. کردستان ایران نیز شاهد وقایعی این چنینی بوده است و این منطقه شاهد مظلومیت‎های بی‎شماری از این دست است.

* مریوان، 23 تیر ماه 1358، بیست و پنج پاسدار بومی به طرز وحشیانه‎ای به شهادت رسیدند. شهید چمران چنین نقل می‎فرماید: 
در شهر مریوان 25 پاسدار کُرد محلی زندگی می‎کردند که اهل مریوان بودند و در آنجا خانه داشتند و تنها گناهشان اعتقاد به انقلاب اسلامی ایران بود. صدها نفر از مسلحین احزاب چپ آنها را محاصره کردند و نیمی از آنها را کشتند و بقیه را مجروح کردند. ریش پاسداران را سوزاندند و با نارنجک دهان آنها را منفجر کرده بودند. یکی از پاسداراها را با موزاییک سر بریدند. 
آن شهیدی که با موزاییک سرش را بریدند "دارا کهنه‎پوش" نام داشت. همرزم او می‎گوید:
او خار چشم گروهک ‎های کینه‎توز بود و از او کینه به دل داشتند. جوانی با سواد که با استدلال های خود رشته‎ های منافقین مادی ‎گرا را پنبه می ‎کرد. می ‎خواستند او را زنده دستگیر کنند. بعد از تمام شدن مهماتش او را اسیر کردند. ابتدا با سرنیزه زخم‎های بسیاری را در بدنش ایجاد کردند، تمام بدنش را با آتش سیگار سوزاندند و در نهایت، پس از شکنجه ‏های وحشیانه، سر او را با موزاییک از تن جدا کردند!

* 25 مرداد ماه 1358، بیمارستان شیر و خورشید پاوه. 25 پاسدار، تعدادی پزشک، پرستار، بهیار و بیمار بستری در بیمارستان به طرز وحشیانه‎ای به قتل رسیدند.
مرضیة حدیدچی (دباغ):
تعدادی را در پشت بیمارستان به رگبار بستند. تعدادی را سربریدند. با سه تن از زنان پرستار که برای کمک به بیمارستان پاوه آمده بودند عمل منافی عفت انجام دادند، سپس سینه ‏های آنها را بریده و آویزان کرده بودند و آنگاه به فجیع‎ترین صورت آنها را کشته و بدن نیمه عریانشان را رها کرده بودند.

* واقعة خونین چشمة سیران‎بند: شهادت یک گروه ده نفر از پاسداران اسیر. شب‎هنگام و با حالت مستی. بومیان آن منطقه که برای غسل و کفن رفته بودند و گفتند دست کم هفتاد تیر در بدن هر کدام از آنها خالی شده بود.

* آقا بالا رمضانی (بازنشستة ارتش) پس از آزادی از اسارت می‎گوید:
   کومله‎ها خیلی وحشی بودند. برای گرفتن اعتراف دست به هر کاری می‎زدند. با تیغ موکت‎بری بدن جوانی را شکافتند و کیله‎اش را درآوردند. ما را برای زجر دادن به عروسیشان بردند. شش جوان اصفهانی که حداکثر سنّشان 14 سال بود را آوردند و پای عروس آنهم از پشت قربانی کردند. آن عفریته باز تقاضای قربانی کرد.

از طرف هرکدام از اقوام چند نفر دیگر اعم از پاسدار، ارتشی و روحانی را آوردند و مجموعاً 16 نفر را سربریدند. این رسم همة عروسی‎هایشان بود. شهید احمد وکیلی ناطق که از بچه‎های قم بود را آنقدر شکنجه دادند که به شهادت رسید. بدنش را مُثله کردند. جگرش را در آوردند و به خورد ما که هم‎سلولی‎هایش بودیم دادند و البته خودشان هم خوردند و این عاقبت هر کسی بود که زیر شکنجه به جان می‎سپرد.

* شهید محمود سرشار در منطقه سرآباد به اسارت درآمد. روی سینه‎اش عکس امام بود. دور عکس را تا عمق بدنش بریدند و عکس را با گوشت بدنش جدا کردند.

* ملا محمد ذبیحی، روحانی روستای بیساران، توسط گروهک‎های معاند به شهادت رسید. خواهر زاده‎اش که از اعضای گروهک کومله بود، پس از شهادت او و در مقابل چشمان حیرت‎زدة همسر و بستگانش، لب‎های دایی خود را با نفرت و کینه گاز گرفت، آنها را کَند و خورد.

نمی‎ توان از این همه جنایت به سادگی گذشت. جنایت ‎هایی که روی داعش و امثال آن را سفید می ‎‎کند. ولی چه می ‎شود کرد که نقل همة آنها مثنوی هفتاد من کاغذ می ‎شود. خلاصة کلام اینکه جگر خواری رسم دیرینة دشمنان خدا است و مادر آنها هند جگر خوار، آکلة الاکباد.

۳. مشخص نبودن دشمن
یکی از چالش‎ها در جنگ کردستان روشن نبودن دوست از دشمن بود. کردستان میان ایران، عراق، سوریه و ترکیه مشترک است. افرادی با گویش و پوشش تقریباً واحد.

بر اساس خاطرات موجود از دلاوران بسیجی در کردستان، وقتی با یک فرد مواجه می‎شدی، دوست یا دشمن بودنش اصلاً مشخص نبود. در یک آن متوجه می‎شدی که دشمن است و این درحالی بود که کار از کار گذشته بود. به سختی می‎توانستیم میان افراد بومی و شهروندان عادی و افراد معارض تفاوت قائل بشویم.  

این چالش در جنگ سوریه و عراق نیز برای رزمندگان اسلام مشکل ساز شده است.

۴. حمایت شبکة جهانی استکبار 
در جنگ سوریه و عراق بر اساس اخبار موجود بیش از هشتاد کشور کمک‎ های تسلیحاتی، اطلاعاتی، انسانی، پولی، مشاوره ‎های نظامی و... به گروه‏ های تروریست ارائه می‏ دهند و این برای ما تازگی ندارد. ایران نیز در طول دفاع مقدس عیناً شاهد این قبیل کمک ‎ها و حمایت‎ ها از دشمنش بود. مسئله‎ای که روند جنگ را طولانی و تلفات رزمندگان را فراوان نمود.

جدیدترین تسلیحاتی که گاهاً افراد نظامی ایران نیز آنها را ندیده و نشنیده بودند، در دست دشمن یافت می ‎شد. همینک در سوریه نیز چنین است. جدیدترین سلاح‎ ها آن هم به صورت فراوان را میتوان در دست دشمنان اسلام دید. در هر دو جنگ نمونه‎ های فراوانی را می‎توان یافت که دشمن با موشک یا تانک، نفر را مورد هدف قرار می‏داد.
در جنگ سوریه ملّیّت‏ های مختلفی وجود دارد، در دفاع مقدس نیز چنین بود، با این تفاوت که در جنگ سوریه و عراق افراد اروپایی را نیز می‎توان یافت ولی در جنگ ایران با عراق، نیروهای نظامی دشمن غالباً از کشورهای عربی بودند.

۵. نوع دشمنی و انگیزه‎های آن
نابودی و یا دستِ‎کم خنثی و بی‎اثر نمودن دین اسلام، این اصلی‎ترین و عمده‎ترین هدفی است که کفر جهانی در همة جنگ‏های خود علیه اسلام و پیروانش، آن را دنبال می‎کند. چنانچه پیش از این در جنگ ایران و عراق به دنبال آن بود و همینک نیز در جنگ سوریه و عراق. برای این کار ابزارهای مؤثری نیز یافته و به مددِ آنها توانسته روند رو به رشدِ اسلام را با کُندی مواجه کند.
یکی از کارآمدترین ابزارها، مشوّش نمودن حق و باطل است. یعنی استفاده از نام و نشان اسلام و ارائة محتوایی مغایر با آموزه‎های حقیقی اسلام!

در واقع بهترین وسیله برای نابودی یک فکر و گرایش، استفاده از خود آن گرایش است. در این حالت حساسیت‎ها نسبت به وقایع در حال اتفاق کم می‎شود و دشمن در سایة آرامش، اهداف خود را پیگیری می‎نماید. اسلام و انقلاب اسلامی به وجود آمد و مانع سرمستی‎های طواغیت شد. بنابراین آنتی‎تز اسلام و انقلاب اسلامی نیز باید از درون آنها درست شود. اسلام سکولار و اسلام متحجرانه زاییدة همین تفکر است.

در صدر اسلام نیز مسلمانان با این دو دسته مواجه بودند: سازشکاران با استبداد از طرفی و خشک مذهبان متعصب مانند خوارج از سویی دیگر. در عصر کنونی نیز همین دو گروه، آلتِ دست استکبار جهانی برای معرفی چهرة ناصحیح از اسلام و نابودی آن  قرار گرفته‎اند.

شیعة لندنی و اهل سنت همراه با غرب که کارهای آنان را صحه می ‎گذارند و از سوی دیگر، گروه‎ های تکفیری و سلفی نظیر داعش که همه را کافر می‎ پندارند که البته انتهای هر دو به یک جا ختم می ‎شود؛ یعنی طاغوت ‎های زمان! زیرا مستکبری مانند آمریکا از هر دو گروه حمایت ‎های همه‎ جانبه نموده و آنها را زیر چتر امنیتی خود درآورده است.