شعر واحد فاطمیه (باَیِّ ذَنبٍ قُتِلَت ...)

جمـال فردوس بریـــن     سرشتـــه با آب و گلت

به گل مقابل چو شـدی     خجل شـــــد و منفعلت

عجب نباشد که نبی        چوگل ببوئیده تورا

که عطر گلهای جنان         سرشته با آب و گلت

تویی تویی بنت نبـــی     ز سوی حـــق منتخبــی

کــــه آیت کوثـر او     به شأن تــو قـــد نزلت

زفتنـــه ی دوزخیــــان     سرای تــــو شعله زنان

تو پشت در فاطمه جـان     بــــه خانـه ی مشتعلت

ز خصم پر کینه ی تـــو     شکسته شد سینه ی تـو

علی شود فاطمـه جـــان     فــــدای پر غصــه دلت

اِذَا السَّمـــاءٌ فَطَـــــرَت     اِذاَ النُّجــــومٌ کَدَرَت

بـه محضر عدل خـــــدا     بـه روز محشـــر سُئِلَت

کـه فاطمــه دخت نبــی     عطــــای حق رکن علی

به دست آن قوم شقــی     بــــــِاَیِّ ذَنبٍ قُتِلَـــــت