تحریف عاشورا، این بار در کتب درسی حوزه علمیه!

پنجمین روز مراسم عزداری دهه اول محرم 1400 هیئت محبین اهلبیت(ع) قم با سخنرانی حجت الاسلام احمد پناهیان شنبه 23 مرداد 1400 در مسجد مقدس جمکران برگزار شد.

عیار عزاداری هایمان را بالا ببریم

تمام رسانه و جریان تبلیغی دینی ما در ارتباط با امامت و ولایت باید برنامه تبلیغی و تبیینی دقیق و مداوم داشته باشیم. باید عیار عزاداری و گریه و سوگواری خود در ماتم اباعبدالله الحسین علیه السلام را بالا ببریم، و به ائمه هدی علیهم السلام در این مسیر نزدیک تر شویم. رابطه امام با امت، و امت با امام بحث مهمی است. فَاسْمَعُوا لَهُ وَأَطِیعُوا. یک حق امام بر امت این است که کلام او را بشنوند و از او اطاعت کنند. اباعبدالله علیه السلام فرمود مَنْ کَانَ بَاذِلًا فِینَا مُهْجَتَهُ، وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ، فَلْیَرْحَلْ مَعَنَا. این کلام امام را زیاد تکرار کنیم و به دیگران هم برسانیم.

امام صادق علیه السلام فرمود: تَزاوَروا و تَلاقَوا و تَذاكَروا أمرَنا و أحيوهُ. مدام باید امر اهلبیت را باهم تکرار کنیم و به یکدیگر تذکر دهیم و یادآوری کنیم. باید گفتمان سازی شود. این بحث یک بحث استراتژیک دینی و محوری است. در واقعه کربلا این مسئله خیلی روشن و پررنگ است. در زمان سایر ائمه مسئله فداشدن برای امام انقدر روشن و واضح نیست. امام حسین علیه السلام به لزوم قربانی شدن برای امام تصریح کردند، اما سایر ائمه بعضا این فرصت و موقعیت را برای این تصریح نداشتند.

تحریف عاشورا، این بار در کتب درسی حوزه علمیه!

در برخی کتب درسی حوزه علمیه درخصوص تاریخ اسلام، تحلیلی راجع به حرکت اباعبدالله علیه السلام بصورت کاملا انحرافی بیان شده. گفته شده که «امام حسین علیه السلام بعد از شهادت حضرت مسلم مشورتی کردند راجع به ادامه حرکت بسمت کوفه، و برخی یاران به امام پیشنهاد دادند که موضوع مسلم با شما فرق میکند؛ شما اگر به کوفه بروید حتما کوفیان با شما بیعت میکنند. و امام حسین علیه السلام این پیشنهاد و مشورت را پذیرفت و بر همین اساس و احتمال، بسمت کوفه راهشان را ادامه دادند». کأن گویا اباعبدالله علیه السلام احتمال کشته شدن در این مسیر را نمیدادند. خبرها درست است، امام نتیجه گیری کاملا اشتباه و انحرافی است. از مقدمات درست نتیجه اشتباه گرفته میشود.

چنین تحلیلی را امام حسین علیه السلام نپذیرفتند. بعد از شهادت حضرت مسلم فرمود فمن أحبّ مِنْکُمُ الانصراف فلینصرف. حضرت میدانست که در این مسیر همه کشته خواهند شد. کسیکه به نماینده امام خیانت کند به خود امام هم خیانت خواهد کرد. قصد شما از این تحلیل غلط چیست؟ ردپای تفکر حجتیه در این تحلیل دیده میشود. میگویند انقلاب اسلامی و مبارزه و ولایت فقیه نیاز نیست؛ امام زمان ارواحنا فداه که تشریف بیاورند امور درست میشود؛ ما تکلیفی نداریم. مردمی که حرف حق را از غیر امام نپذیرند، از امام هم نخواهند پذیرفت.

تاریخ اسلام را باید عمیق فهمید. خیلیها سعی دارند این تاریخ را تغییر دهند و تحریف کنند. جفری هالورسون گفت «ما نمیتوانیم مسلمانان و شیعیان را از امام حسین (علیه السلام) و تفکر عاشورایی جدا کنیم. حسین بن علی (علیهماالسلام) با مستکبر زمانش تا پای جان جنگیده، و شعیان هم آمریکا را مستکبر زمان میدانند و دست از مبارزه با او برنخواهند داشت». میگوید «ما نباید مستقیم به امام حسین (علیه السلام) حمله کنیم، باید شبیه سازی کنیم، و کسانی دیگر را جای حسین زمان معرفی کنیم. از دل این شبیه سازی باید سازگاری با یزید زمان بیرون بیاید. باید کسی را حسین زمان معرفی کنیم که اهل مذاکره با یزید زمان باشد». این حرف مربوط به یازده سال پیش است. حال ردپای این تفکر را در کتب حوزه علمیه می بینیم. تاریخ را عمیق ببینیم. به چند کتاب درسی اکتفا نکنیم. مطالعاتمان را دقیق کنیم.

کربلایی زندگی کردن مخصوص عوام الناس نیست

امام حسین علیه السلام به حبیب بن مظاهر نامه ای نوشتند: مِنَ الحُسَینِ بنِ عَلِیٍّ إلَی الرَّجُلِ الفَقِیهِ حَبِیبِ بنِ مَظَاهِرِ. تکلیف عاشورایی عمل کردن از فقیهی مثل حبیب بن مظاهر هم سلب نمیشود. فضلای ما دقت داشته باشند. ما در طول انقلاب علمای مبارز و شهید کم نداشته ایم. کربلایی زندگی کردن مخصوص عوام الناس نیست. یک نمونه عالم و فقیه پا به سن گذاشته حبیب بن مظاهر است. أنتَ تَعلَمُ قرَابَتَنَا مِن رَسُولِ اللهِ. میفرماید تو نزدیکی ما به رسول الله صلی الله علیه و آله را خوب میدانی. و انت اعرف بنا من غیرک. تو نسبت به دیگران معرفتت به ما بیشتر است. و انت ذوشیمة و غیرة. تو فقیه وارسته و انسان آزاده و باغیرتی هستی.

رهبرانقلاب در دیدار با فقهای مجلس خبرگان میان آن همه فقیه و عالم وارسته کشور گفتند برخی شجاعت ندارند، چون تقوا ندارند. بعد توضیح دادند که تقوا نداشتن برای یک عالم و فقیه چه معنایی دارد؛ عنوان، دفتر، جایگاه، عزت بین مردم؛ که حفظ اینها مانع از حق طلبی عالم و مانع ستیز او با باطل میشود. فقیه و عالم بی غیرت کم ضربه نزده به اسلام در طول تاریخ. یادمان نمیرود که در جریان مبارزات قبل از انقلاب فقیهی به شاه نامه نوشت که چرا امام را نمیکشی؟! مگر علیه حکومت تو قیام نکرده؟ حبیب بن مظاهر هم علم داشت، هم معرفت، هم شجاعت، هم غیرت.

فلا تبخل علینا بنفسک. میفرماید حبیب، از بذل جان برای ما دریغ نکنی. جانفشانی مختص جوانان و عوام الناس نیست. امام حسین علیه السلام کتبا از حبیب دعوت به جانفشانی میکنند. رهبرانقلاب امروز در حوزه علمیه کسانی را دارند که اینگونه راحت از آنها بخواهند برای دفاع از ولایت به میدان بیایند؟!

سرانجامِ حوزه علمیه کربلاست

مسئله جان دادن برای امام به همین صراحت و روشنی است که در نامه اباعبدالله علیه السلام به حبیب بن مظاهر می بینیم. این مسئله را باید برای خودمان حل کنیم. طلاب جوان دقت کنند مسیر حوزه علمیه منتهی به کربلاست! آماده حسینی شدن و قربانی شدن هستیم؟ اگر حاضریم مثل پیغمبراکرم صلی الله علیه و آله از همه هستی مان بگذریم، و خود را تسلیم خواسته خدا کنیم، بسم الله. طلاب جوان ما هنگام ازدواج با خانواده این مسئله را مطرح و حل کنند؛ به خانواده ها بگویند که ما سربازیم، فرمانده داریم، همیشه آماده دستوریم. اگر جایی بین امر دین و خانواده تلاقی بوجود آمد، ما امر دین را برمیگزینیم. طلبه یعنی علی علیه السلام، که تمام وجودش وقف اسلام بود. توقع خانواده را در سطح زندگی طلبگی تنظیم کنیم.

حبیب بن مظاهر در بازار کوفه مسلم بن عوسجع را دید. پرسید مسلم کجا میروی؟ مسلم گفت آمده ام حنا بخرم برای خضاب. حبیب گفت آمده ای خضاب کنی در حالیکه اباعبدالله علیه السلام بیرون کوفه میخواهد با خونش خضاب کند؟ همانجا مسلم گفت به یاری امام برویم؛ و هر دو رفتند. علم و سابقه و عنوان و اهل و عیالشان را رها کردند و به یاری امام رفتند.

اباعبدالله علیه السلام به فقیه جامع و کاملی مثل حبیب بن مظاهر میفرماید در جان دادن برای ما بخل نکنی. یجازیک رسول اللّه صلی الله علیه و آله یوم القیامه. جزای تو را جدم رسول الله صلی الله علیه و آله روز قیامت خواهد داد. این جمله امام یعنی انتظار نداشته باشی با این جانفشانی اتفاقی بیفتد و اینجا چیزی دست تو را بگیرد! جزای تو قیامت است نزد جدم رسول الله صلی الله علیه و آله. انتظار نداشته باشیم در قبال زحمتی که برای دین خدا میکشیم، از ما قدردانی شود یا برای ما جبران شود.