روز اول محرم ۱۴۰۰: تا کجا باید با امام همراهی کنیم؟ تا وقتی که دنیای ما تأمین باشد؟ اینکه ویژگی منافقین و قتله اباعبدالله علیه السلام است. اِنَّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ یَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّیّانونَ. با این جمله امام حسین علیه السلام یک عمر باید زندگی کنیم: مَنْ کانَ باذِلا فینا مُهْجَتَهُ. چقدر آمادگی داریم جانمان را برای اماممان بذل کنیم؟
روز دوم محرم ۱۴۰۰: چرا باید جانمان را فدای امام کنیم؟ انبیاء و ائمه همه جانشان را در راه هدایت مردم فدا کردند: بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَک َمن الْجَهَالَةِ. ما هم باید جانمان را در راه هدایت مردم فدای امام کنیم. امام مایه حفظ و ضامن امنیت ماست؛ شایسته نیست جانمان را فدای این امام کنیم؟ باید عزیزترین سرمایه مان که جان است را تقدیم امام کنیم تا او حفظ شود. امام ضامن بقای ماست.
روز سوم محرم ۱۴۰۰: اباعبدالله علیه السلام خودش کشته شدن را انتخاب کرد؛ برای امامت جامعه؛ هم برای وجود امام و هم برای تداوم امامت. عاشورا ضامن بقای امامت است. لذا همه انبیاء و اوصیاء مدیون اباعبدالله هستند. امر عظیم هزینه عظیم هم میخواهد. هدایت بشر و حاکمیت احکام الهی در جامعه امر بزرگی است که هزینه عظیمی همچون شهادت اباعبدالله علیه السلام را میطلبد.
روز چهارم محرم ۱۴۰۰: به سفارش امام صادق علیه السلام در عزای اباعبدالله علیه السلام باید یکدیگر را به یاد امام زمان ارواحنا فداه بیندازیم برای انتقام خون اباعبدالله. اگر فقط برای عاشورا عزاداری کنیم و بعد سراغ زندگیمان برویم، همین میشود که 1180 سال امام زمان در پرده غیبت به سر میبرد. تا کی فقط برای عزای اباعبدالله گریه کنیم، و انتقام خون ایشان باقی بماند؟
روز پنجم محرم ۱۴۰۰: در برخی کتب درسی حوزه علمیه گفته شده «بعد از شهادت مسلم برخی به اباعبدالله گفتند کوفیان با شما بیعت خواهند کرد؛ و امام پذیرفت و به همین احتمال بسمت کوفه رفت». کأن اباعبدالله احتمال کشته نشدن در این مسیر را میدادند. خبرها درست است، امام نتیجه گیری اشتباه و انحرافی است. تاریخ اسلام را باید عمیق فهمید. خیلیها سعی دارند تاریخ اسلام را تحریف کنند.
روز ششم محرم ۱۴۰۰: بفرموده قرآن نقطه اختلاف مهم مومنین و اهل نفاق مسئله جان دادن در راه خداست. خداوند در سوره آل عمران میفرماید معرکه و میدان مبارزه و جهاد برای این است که انسانهای خبیث از انسانهای طیب و پاک تمییز داده شوند. جان دادن برای امام چقدر برای خدا مهم است! مرز میان طهارت و خباثت باطنی ماست.
روز هفتم محرم ۱۴۰۰: در جواب اینکه چرا شعارهای خنثی برای محرم انتخاب کرده اید، پاسخ داده اند «همیشه که نمیشود از جهاد و شهادت حرف زد؛ کمی هم تنوع داشته باشیم»! چطور است برای تنوع در ایام محرم لباس رنگی بپوشیم، از پرچمهای سبز استفاده کنیم، و سرود بخوانیم؟! عرصه رسانه مذهبی ما شده مهدکودک! برخی فکر میکنند باید جریان مذهبی کشور را رهبری و فرماندهی کنند.
روز هشتم محرم ۱۴۰۰: اَضرِبُکُم بِالسَّیفِ حَتّی یَنثَنی وَ اللّهِ لا یحکمُ فینَا ابنُ الدَّعِی. قسم به خدا انقدر با شما میجنگم تا همه توانم را از دست بدهم، اما اجازه نمیدهم یک حرامزاده بر ما حکومت کند. آنچه علی اکبر علیه السلام را قطعه قطعه کرد این صلابت او در موضع حق بود. نسل حسینی یعنی نسل اقامه کننده حق و امحاق کننده باطل. محرم و عاشورا فصل بررسی این فضاها و مباحث کلیدی است.
روز تاسوعا محرم ۱۴۰۰: خداوند در سوره احزاب میفرماید کسانیکه از مرگ در راه حق میترسند، ایمان ندارند. خداوند اعمالشان را نابود میکند! اهل علم و تقوا و انفاق و اخلاق است؛ اما هیچکدام از اینها ملاک نیست؛ ملاک جان دادن است. کسانیکه مردانه وارد میدان مبارزه میشوند و پای عهدشان در مبارزه و همراهی امام می ایستند. موضوع اصلی کربلا نترسیدن از بذل جان در راه امام برای اقامه حق است.
روز عاشورا محرم ۱۴۰۰: کوفیان اباعبدالله و امیرالمومنین و اهلبیت را خوب میشناختند. هرچه را ما معتقدیم آنها هم معتقد بودند. پس چرا کمر به قتل اباعبدالله بستند؟ امام حسین فرمود چرا خون مرا مباح میدانید؟ کوفیان گفتند با اینکه همه اینها را میدانیم اما تو را رها نمیکنیم تا اینکه با تشنگی بمیری! شما با جماعت نفاقی که جز به قتل امامتان فکر نمیکنند چطور میخواهید معامله کنید؟