گزیده سخنرانی جلسه سوم

 

 

صدق فاطمی، جلسه سوم

 

اساس کفر و ایمان

 

«الَّذِینَ کَفَرُواْ وَ صَدُّواْ عَن سَبِیلِ اللَّهِ أَضَلَّ أَعْمَالَهُمْ* وَ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ وَ ءَامَنُواْ بِمَا نُزِّلَ عَلىَ‏ محَُمَّدٍ وَ هُوَ الحَْقُّ مِن رَّبهِِّمْ  کَفَّرَ عَنهُْمْ سَیَِّاتهِِمْ وَ أَصْلَحَ بَالهَُمْ* ذَالِکَ بِأَنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ اتَّبَعُواْ الْبَاطِلَ وَ أَنَّ الَّذِینَ ءَامَنُواْ اتَّبَعُواْ الحَْقَّ مِن رَّبهِِّمْ  کَذَالِکَ یَضْرِبُ اللَّهُ لِلنَّاسِ أَمْثَالَهُمْ[1]». در این آیات شریفه اساس کفر و اساس ایمان پذیرش و عدم پذیرش ولایت و حاکمیت رسول و امام حق است. یعنی عدم پذیرش باعث کفر و پذیرش آن باعث ایمان می شود. معیار و محک برای مؤمنانه زندگی کردن میزان پایبندی و التزام به امرِ ولیّ حق است، این میزان کفر و ایمان آدم هاست. هر چقدر این التزام به تبعیت از امام حق بالا باشد ایمان عمیق‏تر است، تحقق ایمان بیشتر است. هر چقدر این التزام کم باشد تحقق کفر بیشتر است.

 

شما اگر بخواهید ایمانتان را ثابت کنید باید مجاهده و مبارزه کنید. اگر پیغمبر اکرم، امیرالمؤمنین، فاطمه اطهر باشید، اسلام و مؤمنانه زندگی کردن، موحّد بودن ارتباط مستقیم به این مجاهده و مبارزه دارد، به پشت نکردن به دشمن دارد. آقا ایمان به خدا یعنی من خدا را قبول داشته باشم دیگر؟ نه اینگونه نیست. «فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتی‏ فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها[2] »، ما هر چه ظاهرمان را بالا و پایین کنیم فطرتمان را که نمی‏توانیم عوض کنیم. فطرت ما مفطور به توحید است، این که هنری نیست که ما خدا را به خدایی قبول داشته باشیم. خب چه کسی خداست؟ به قول قرآن که در آیات مکرر آمده است که چه کسی آفریده است، چه کسی دارد روزی می‏دهد، چه کسی محشور می‏کند؟ باور به توحید را که خدای متعال در درون ما قرار داده است. اینکه ما پای این باور حاضر باشیم و مبارزه کنیم از سر صدق، این مهم است، این کار هر کسی نیست.

 

 

 

کفری که از دل نفاق نشأت می گیرد

 

«وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجاهِدینَ مِنْکُمْ وَ الصَّابِرینَ وَ نَبْلُوَا أَخْبارَکُم[3]»خدای متعال در این آیه کریمه و آیه قبل می‏فرماید که فکر می‏کنید برای من کاری دارد «وَ لَوْ نَشَاءُ لَأَرَیْنَکَهُم[4]» جان این آیه این است که اگر ما می‏خواستیم می‏توانستیم کفّار را به رسولمان نشان بدهیم و بگوییم که این کافر و آن بهشتی است و تمام بشود و برود. دیگر چیزی به نام تعامل امام با امت معنا نداشت، از همان اول جبهه حق و کفر روشن می‏شد. خدا می‏فرماید من این کار را نکردم «وَ لَوْ نَشَاءُ لَأَرَیْنَکَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُم بِسِیمَهُم[5]» من می‏توانستم اینها را به سیما نشان دهم تا تو بشناسی آنها را، هر کسی آمد جلوی چشم تو ای پیغمبر بفهمی که کافر است ولی این کار را نکردم. « وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فىِ لَحْنِ الْقَوْل[6]»، من می توانستم کاری کنم که هر کسی آمد با تو حرف زد از نوع حرف زدنش بفهمی که کافر است. چرا حالا اینها را مطرح می‏کنید؟ چون زمان حضرت زهرا سلام‏الله‏علیها کفری که بیرون آمد از دل نفاق بود. یعنی مشرکین و یهودیان و نصاری و معاندین و بت پرستان نیامدند در خانه حضرت زهرا را آتش بزنند. کفر از دل مؤمنین برخاست، کفر از دل نفاق برخاست. خدایا چه ضرورتی دارد، همان اول یک کاری می‏کردی که هر کسی ایمان آورد یک چهره خاصی می شد، ادبیات او ادبیات خاصی می‏شد و همه می فهمیدند که او مؤمن است و دیگری کافر است. ما آسیبی که دیدیم از کسانی دیدیم که آمدند و بیعت کردند و پای رکاب رسول خدا بودند و جنگیدند، همین‏ها آمدند در خانه امیرالمؤمنین هیزم گذاشتند. همین ها پشت امیرالمؤمنین را خالی کردند، تشویش در جبهه حق ایجاد شد تا فاجعه شهادت حضرت زهرا رخ  داد که پیغمبر فرمود هیچ مصیبتی اندازه مصیبت حضرت زهرا در زنهای تمام عالم از اول تا خاتم نیست.[7] چه کسی این را آفرید؟ چه کسی بلای عظیم انحراف جامعه اسلامی را بنیان گذاشت؟ آن سه چهار نفر؟ نه بابا؛ حضرت زهرا خودش شکایت می‏کند از دست امتی که مرتد شده است. حالا این امتی که مرتد شده اند مشرک و کافر و بت پرست و گناهکار آن چنانی هم نبودند که مشروب بخورند، خیلی قشنگ مؤمنانه زندگی می‏کردند. شما از آن طرف دارید می‏گویید که ایمان منوط به آن مجاهده است برای حفظ اسلام مانند کاری که حضرت زهرا کرد، از این طرف می بینیم از دل مسلمین و مؤمنین مبارزه با حضرت زهرا و امیرالمؤمنین و حق در می آید! علت این پیچیدگی چیست؟ الان 1400 سال است که آن خواسته پیغمبر اکرم هنوز تحقق پیدا نکرده است. « هُوَ الَّذی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى‏ وَ دینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى الدِّینِ کُلِّه[8]». خدا می‏خواست که دین رسول خدا همه عالم را بگیرد، خب نگرفته است. نگرفته است که از دل آن وهابیت و سلفی درمی‏آید بین آنها. بین ما هم از دلش همین تندروها و فرقه‏های مختلف درمی‏آید. خدای متعال می فرماید اگر ما می‏خواستیم می‏توانستیم چهره های اینها را کاری کنیم که بفهمی کدام مؤمن است و کدام کافر است، مردم هم بفهمند و از اول بگویند که ما با فلانی نمی‏گردیم و حرف او را قبول نداریم.

 

 

 

عدم صدق؛ شاخصه منافقین

 

پس اگر شما فکر کنید که می توانید از حرف زدن منافق بفهمید او منافق است اشتباه می کنید. منافقین حرفی را می زنند که تو می‏خواهی، هر چیزی که تو قبول داری می‏گویند، از قیافه او هم نمی‏توانید تشخیص دهید. منافقینی که ریشه دین را اینگونه کندند و انحراف ایجاد کردند ـ آن معاندین را نمی گویم بلکه منافقین را می گویم ـ آن اکثریت مردمی که پیغمبر اکرم به خاطر آن اکثریت نمی خواست« بََلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّک[9] » قصه ولایت امیرالمؤمنین را بگوید[10]. با حرف زدن تو نمی توانی منافق را بشناسی، خیلی چرب و زیبا و درست حرف می زنند. فرمود آن چیزی را که تو قبول داری را می‏گویند، ولی در عمل جور دیگر عمل می کنند. نه با چهره و نه با حرف نمی‏توان منافق را شناخت، البته اگر خدا می خواست این کار را می توانست انجام دهد « وَ لَوْ نَشَاءُ لَأَرَیْنَکَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُم بِسِیمَهُم وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فىِ لَحْنِ الْقَوْلِ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ أَعْمالَکُم[11]». خدا می‏داند که شما چه کار می‏کنید. « وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجاهِدینَ مِنْکُمْ وَ الصَّابِرینَ وَ نَبْلُوَا أَخْبارَکُم[12]» اما خدا این کار را نکرد، یعنی خدا چهره کفّار را که تبعیت امام را سر باز زدند پنهان کرد، خدا یک ادبیاتی شاخص به اینها نداد، چرا این کارها را انجام نداد؟ تا اینکه خدا بفهمد مجاهد چه کسی است. یک قاعده‏ای اینجا وجود دارد، عجیب قاعده‏ای است. صدق یعنی استواری پایه فرمان امام در مبارزه با دشمن، صدق اگر نباشد چه اتفاقی می‏افتد؟ یکی از آثار نبودن صدق ایجاد نفاق است. من کفار در جبهه مؤمنین را به شما معرفی و رسوا نکردم تا اینکه بفهمم که چه کسی مجاهد حقیقی است. اگر کسی جهاد نکند معلوم است که منافق است، اگر کسی از صدق سر باز بزند خدا او را دچار نفاق می‏کند. سوره توبه آیه 77 می‏فرماید «فَأَعْقَبَهُمْ نِفاقاً فی‏ قُلُوبِهِمْ إِلى‏ یَوْمِ یَلْقَوْنَه» یک عده ای خدای متعال نفاق را در دلهایشان می‏برد که تا قیامت برنمی‏گردند  و درست نمی‏شوند. اینها چه کسانی هستند؟ «بِما أَخْلَفُوا اللَّهَ ما وَعَدُوهُ وَ بِما کانُوا یَکْذِبُون». اینها کسانی هستند که خلف وعده می‏کنند، اینها کسانی هستند که عهدشان را با خدا می‏شکنند، اینها کسانی هستند که صدق ندارند.

 

 

 

رابطه صدق و عهد الهی

 

آقا شما چطور صدق را از عهد درآوردید؟ روایات ماست چون امیرالمومنین می‏فرماید « إِنَّ الْوَفَاءَ تَوْأَمُ الصِّدْق[13]»‏ ، وفای به عهد همان ایجاد کننده صدق است. « مِِنَ الْمُؤْمِنینَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْه [14]»، اینها با هم ارتباط تنگاتنگ دارند. امام علی علیه‏السلام فرمودند: «أَفْضَلُ الصِّدْقِ الْوَفَاءُ بِالْعُهُودِ[15]» اگر کسی صدق نداشت، یعنی وفای به عهد الهی نکرد، یعنی با دشمن، کافر و طاغوت مبارزه نکرد، یعنی سر باز زد از مجاهده؛ این آدم بخواهد یا نخواهد خداوند در وجودش نفاق را ایجاد می‏کند.

 

 

 

پشت کردن به دشمن؛ زمینه ساز ایجاد نفاق در جامعه

 

چگونه می‏شود که آدم ها منافق می شوند؟ آدم ها اینگونه منافق می‏شوند که از مبارزه سر باز می زنند. مقام معظم رهبری در جمع خبرگان فرمود یکی از چیزهایی که باید در جامعه ما گفتمان و سکه رایج بشود و همه این حرف را هضم کنند نترسیدن از دشمن است، جبهه را خالی نکردن است، صدق باید حرف و گفتمان عمومی شود. چندین بار هم مقام معظم رهبری الان دارند به مسئولین می‏فرماید که از دشمن و هیمنه او نترسید، عرصه را خالی نکنید. اگر این اتفاق بیفتد مگر چه می شود؟ آقا یک عده ترسو هستند و می روند جهنم دیگر، نهایت شلاق می‏خورند. نه خیر اگر در جامعه رعب از دشمن فراوان بشود، یکی از عوامل خالی کردن جبهه جنگ و مبارزه و یکی از عوامل سر باز زدن از جهاد و مبارزه از طاغوت ترس از دشمن است. جامعه ما اگر بخواهد مثل جامعه رسول الله نشود که فاطمه اطهری را ببرد به مسلخ و بکشد، در صدق نباید کم بیاورد و الا همین جامعه‏ای که جامعه ولایی است و الگو شده است، مثل جامعه الگوی ولایی پیغمبر همه می شوند منافق. منافق چگونه درست می‏شود؟ مادرزاد منافق است؟ نه خیر «فَأَعْقَبَهُمْ نِفاقاً[16]» نفاق را خدای متعال در قلوب اینها می برد. منافق را به تو نشان نمی‏دهم، در جامعه کاری می‏کنم تا نفاق گسترش پیدا کند. خدا چرا این کار را می کنی؟ به خاطر اینکه اصل ایمان بستگی به جهاد و مبارزه با طاغوت دارد که اینها از جهاد و مبارزه سر باز می‏زنند. من در حکم قطعی خودم قرار دادم که هر امتی دلش از مبارزه با دشمن خالی بشود و کم بیاورد و سنگر را خالی کند و مبارزه نکند، به قول آقا خط و مرزش را روشن نکند و مستقیم نیستد من کاری می‏کنم که ظاهراً حرف حق بزند، شعار خوب بدهد اما باطنش اگر پا بدهد حضرت زهرا را هم بکشد؛ دچار نفاق بشود.

 

 

 

جایگاه و اهمیت صدق در جامعه

 

نداشتن صدق چه بلایی سر آدم می آورد، داشتن صدق یک فاطمه اطهری می‏سازد که تمام بار یک امت را به تنهایی به دوش بکشد، نداشتن صدق نفاق در جامعه ایجاد می‏کند. یعنی همه امت پیغمبر با آن چند نفری که گفتند ما هیچ وقت ایمان نیاورده بودیم، هم داستان می‏شوند در گرفتن حقِ ولیِّ حق، حقِ امام حق. شما که با امیرالمؤمنین و پیغمبر اکرم بودید؟ نفاق یعنی این، می‏آید می‏گوید علی ما با تو هستیم ولی فعلاً کوتاه بیا برای اینکه دعوا نشود از حقت بگذر. خب تو داری دروغ می‏گویی، علی از حقت بگذر یعنی علی از حق خدا بگذر و این یعنی کفر. تو این کفرت را پنهان کردی چرا؟ اظهار ارادت به رسول خدا و ولایت می‏کنی، ولی در عمل چیزی دیگری است. چرا جامعه رسول خدا دچار این شد که امتی به کشتن فاطمه اطهر مبادرت ورزید؟ چرا همه اینها دو ماه قبل با امیرالمؤمنین بیعت کرده بودند و پیمانشان را شکستند؟ چون آن موقع که بیعت کرده بودند پیغمبر فرمود اینها نفاق داشتند. یعنی ظاهری بیعت کردند و باطنی و حقیقی بیعت نکردند ـ فرمود اکثر آنها منافق هستند ـ چرا جامعه پیغمبر بعد از این همه مرارت و سختی زجر و شکنجه و این همه شهید و مبارزه رسید به جایی که جامعه پیغمبر اکثریت شدند منافق؟ چون از صدق فاصله گرفتند. حالا اهمیت صدق کجاست؟ آقا شخصی مثلاً نگاه به نامحرم می‏کند بعد توبه می‏کند و درست می‏شود. یا مال حرامی خورده توبه می‏کند و آن مال را برمی‏گرداند. یا دروغ گفته است می‏رود جبران می کند. راه دارد بالاخره آدم برمی گردد، یعنی بدترین اعمال را ببینید جای برگشت دارد. نماز نخوانده است قضایش را می‏خواند و می‏گوید خدایا من غلط کردم 10 سال نماز نخواندم و شروع می‏کند به خواندن، یعنی راه برگشت دارد. اینها را عرض نمی‏کنم که یک وقت بگویید خب پس حالا که راه برگشت دارد ما برویم سراغ گناه، نه ممکن است آدم این وسط بمیرد و وقت توبه پیدا نکند ولی اگر وقت توبه پیدا کند راه برای برگشتن وجود دارد. « قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ[17]»ای بندگان من که زیاده روی کردید، «لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ[18]» ناامید نشوید از رحمت خدا. ببینید خدا با گناهکار چگونه حرف می‏زند، از اینکه زیاده روی کردی یک وقت ناامید نشوی، «إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ[19] »اگر خدا بخواهد گناهان را ببخشد همه اش را می‏تواند ببخشد، یک وقت نگویی که گناهان من زیاد است و برگشت ندارم. «إنّ» می‏آورد، یعنی حتماً حتماً خدا همه گناهان را می‏بخشد، یک وقت به خاطر گناهانت نباشد که پشت به حق و دین کنی. بگویی من که دیگر آب از سرم گذشته است چه یک وجب چه بی‏نهایت، با گناه، آدم آب از سرش نمی‏گذرد. هر جای گناه، آدم می‏تواند برگردد، هیچ کجا خدا راه را نبسته است، «إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ[20]» مثلاً ما یک خطایی می‏کنیم نسبت به کسی بد می‏گویی که ببخشید من اشتباه کردم، یک بادی به غب غب می‏اندازد و یک آهی می‏کشد و می‏گوید خب. بابا دارد می‏گوید که اشتباه کردم، تحویلش بگیر و بگو عیب ندارد، یک چیزی بگو که دل این آرام بشود. بخشیده است، ولی به او رو نمی‏دهد، آدم های متکبر اینگونه هستند. اگر تحویلش نگیری بار دیگر نمی‏آید بگوید ببخشید‏. کسانی که راننده هستند در روز خیلی این جبهه مبارزه را می بینند، مثلاً طرف یک خلافی آمده و راه تو را بند آورده است. قبل از اینکه هر کاری بکند برمی‏گردد و به تو نگاه می‏کند که ببیند چه عکس العملی نشان می‏دهی. اگر اخم کردی، او هم با ناراحتی برخورد می‏کنه ـ نگاه اولیه خیلی مهم است ـ ولی اگر دید که تو نگاهش می‏کنی و یک لبخند هم به او می زنی او هم یک دست تکان می‏دهد و می‏گوید شرمنده. یعنی اگر به او لبخند بزنی یا اصلاً بدون اخم به او نگاه کنی می‏گوید که ببخشید و یک تک بوق هم می‏زند. خدا می‏گوید ببین اگر خلاف آمدی به من یک نگاه کن، من کسی نیستم که خلاف تو را به رخت بکشم، من کسی نیستم که به خاطر خلافت آبرویت را ببرم، «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُ‏ التَّوَّابینَ‏ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرینَ[21]» من دوستت دارم، خلاف که کردی مطمئن باش اگر یک دست تکان بدهی که ما اشتباه کردیم من می‏بخشم. من آن کسی که خلاف کند و برگردد به من نگاه کند تا ببیند می‏بخشم یا نه، من می‏گویم آره خیالت راحت باشد من بخشنده هستم، همه عالم من را می‏شناسد که اگر گناهکار ببینم و توبه کند به او محبت می‏کنم و او را در آغوشم می‏گیرم. لذا رفقا اگر یک وقتی مثل من گناه کردید نگویید حالا که این گناه را انجام دادیم بعدی را هم انجام بدهیم. به فلانی می‏گویی که چرا دیگر هیئت نمی‏آیی؟ می‏گوید که بابا ما دیگر به درد هیئت نمی‏خوریم، حاجی خیلی خراب شدیم. هیچ وقت اینگونه نگویید، بدترین گناه را هم که انجام دادید وقتی شب هیئت شد بگویید من اصلاً یک آدم دیگر هستم، این عالم یک عالم دیگر است، می‏خواهم بروم در خانه امام حسین. فوقش این است که از دم در می‏خواهی بیایی تو یک نفر می‏گوید نیا دیگر، چه کسی می‏خواهد به تو بگوید که نیا؟ وقتی خود خدا می‏گوید که من همه را می‏بخشم، اهل بیت بگویند که، نه ما نمی‏بخشیم؟! مگر می‏شود؟ حق الناس را آدم می‏برد پرداخت می کند و حلالیت می‏طلبد ولی گناهانی که در ارتباط با خدا انجام داده است، خدا می‏گوید فقط کافی است که متوجه شوی خطایی انجام دادی و دیگر هم نخواهی تکرار کنی، صداقتت را قبول می‏کنم.

 

 

 

عهدشکنی و پشت کردن به دشمن؛ گناهی نابخشودنی

 

اما خدای متعال که گناهان را این گونه می‏بخشد و بنده‏های خلافکارش را این گونه تحویل می‏گیرد، اگر عهد بشکند، یعنی در مبارزه با طاغوت و کفر تعلل کند، توبه او پذیرفته نمی‏شود. نه تنها این آدم توبه نمی‏کند و برنمی گردد بلکه خدا در قلبش نفاق ایجاد می‏کند، یعنی یک کاری می‏کند که دلش یک چیز دیگری بگوید و زبانش چیز دیگری بگوید. نفاق را در قلبش می‏برد و این نفاق را هم تا قیامت از او جدا نمی‏کند. آدمی که صدق را گذاشت زمین، آدمی که عهدش را با خدا شکست این آدم بی برو و برگرد جهنمی می‏شود، حتی اگر یک دانه گناه هم انجام نداده باشد، اگر تمام ثواب ها را هم انجام داده باشد؛ چون این، اصل است؛ در مسلمانی اصل صدق است، در مؤمنانه زندگی کردن، اصل صدق است.

 

 

 

امتحان صدیقه کبری در بستر آزمون صدق

 

خدا نمی‏خواهد فاطمه اطهر سلام الله علیها را در گناه آزمایش کند، او که «إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیرا[22]» او محور خانواده ای است که محال ممکن است ذره‏ای پلیدی و گناه و غفلت داخلش باشد. همین فاطمه اطهر باید برود در کدام کوره امتحان، امتحان پس بدهد؟ «السَّلَامُ عَلَیْکِ یَا مُمْتَحَنَةُ امْتَحَنَکِ الَّذِی خَلَقَکِ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَک‏[23]» صدیقه کبری در صدق امتحان پس می‏دهد، نه در گناه کردن  و گناه نکردن. من جامعه را دچار نفاق می‏کنم تا جامعه، خودش، خودش را نابود کند. یهودیان و بت پرستان نیامدند حق امیرالمؤمنین را بگیرند بلکه خودِ مؤمنین خودشان را نابود کردند، خودزنی کردند. خدایا چرا شما جامعه را دچار نفاق می‏کنی؟ به خاطر اینکه از صدق سر باز زد، به خاطر اینکه عهدی که با خدا بسته بود در مبارزه با طاغوت را شکست.

 

 

 

صدق و وفای به عهد؛ علامت مسلمان واقعی

 

حضرت رضا علیه‏السلام فرمود «الْمُسْلِمُ مَنْ یَفِی لِلَّهِ بِمَا عَهِدَ إِلَیْه‏[24]». اصلاً علامت مسلمان، وفای به این عهدش است، مسلمان کسی است که فقط واجباتش را انجام بدهد و محرماتش را ترک کند؟ امام رضا علیه‏السلام فرمود مسلمان را می‏خواهی بشناسی با صدق و وفای به عهد او می‏توانی او را بشناسی. علی علیه السلام فرمود «أَصْلُ الدِّینِ أَدَاءُ الْأَمَانَةِ وَ الْوَفَاءُ بِالْعُهُود[25]» است. حالا یک وقتی ادای امانت همین اداهای ظاهری ماست، یکی آن عهد و امانت اصلی است،« قال رسول الله ص : اِِنِّی تَارِکٌ فِیکُمْ ثَقَلَیْنِ- مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا وَ لَنْ تَزِلُّوا، کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی[26]»‏ قرآن و اهل بیت امانت خداست و این را باید حفظ کنیم.

 

 

 

عدم حفظ امانت های الهی؛ بستر ایجاد نفاق در جامعه

 

فاطمه اطهر باید علی را حفظ کند، فاطمه اطهر خودش هم امانت است و علی علیه السلام باید فاطمه اطهر را حفظ کند. امام حسن و امام حسین علیهم السلام، باید امام علی علیه السلام را حفظ کنند، علی علیه السلام باید امام حسن و امام حسین را حفظ کند. شما در واقعه مدینه می‏بینی فاطمه اطهر برای حفظ امیرالمؤمنین می‏آید کف میدان و تازیانه. امیرالمؤمنین برای حفظ فاطمه اطهر تسلیم می‏شود و امرش را می‏دهد و مظلومیت و غربت می‏کشد. همدیگر را باید حفظ کنند، چرا؟ چون عترتی، اهل بیتی، امانت پیغمبر هستند. گفتند یا علی چرا تسلیم شدی؟ فرمود به خاطر اینکه اگر تسلیم نمی شدم عترت پیغمبر را می‏کشتند. اصل دین اصلاً همین است، حفظ این امانت است. رفقا امروز ولیّ فقیه شما امانت شماست، خدا این امانت را به شما داده است. اگر حفظ کردید او را شما هم حفظ می‏شوید، اگر حفظ نکردید بهترین‏های شما می‏شوند منافق، بی برو و برگرد. رزمنده‏ترین و جانبازترین و «بک یا الله» گوترین و عالم ترین شما می‏شوند منافق، همانطور که صدر اسلام منافق شدند. شما فکر نکنید که مثلاً اگر صدق یا وفای به عهد نکردیم ما یک روزی مرگ بر ولایت فقیه خواهیم گفت. نه خیر ما هیچ وقت مرگ بر ولایت فقیه نخواهیم گفت.

 

 

 

عهدشکنی؛ موجب خروج از امت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)

 

زمان امیرالمؤمنین هیچ کس مرگ بر علی نگفت حتی کسی که حق علی را غصب کرده بود در راه امیرالمؤمنین را دید و گفت یا علی یک وقتی به دل نگیری اتفاقی که برای من افتاد، از دست من که ناراحت نیستی یا علی. خیلی جالب است خلیفه برگشت به امیرالمؤمنین گفت من تقصیری نداشتم مردم آمدند سراغ من. « یَا أَبَا الْحَسَنِ أَ فِی نَفْسِکَ شَیْ‏ءٌ مِنِ اسْتِخْلَافِ النَّاسِ إِیَّایَ؟ »علی در دلت چیزی است نسبت به اینکه مردم مرا خلیفه کردند؟ « وَ مَا کَانَ مِنْ یَوْمِ السَّقِیفَةِ وَ کَرَاهِیَتِکَ لِلْبَیْعَةِ وَ اللَّهِ مَا کَانَ ذَلِکَ مِنْ إِرَادَتِی إِلَّا أَنَّ الْمُسْلِمِینَ أَجْمَعُوا عَلَى أَمْرٍ لَمْ یَکُنْ لِی أَنْ أُخَالِفَهُمْ فِیه» می‏گوید من تقصیری ندارم مسلمانان جمع شدند و مرا انتخاب کردند و من هم با امت پیغمبر نمی‏توانستم مخالفت کنم. چون که از پیغمبر شنیدم که گفت «لَا تَجْتَمِعُ أُمَّتِی عَلَى الضَّلَال» امت من هیچ وقت بر یک گمراهی عظیم مجتمع نمی‏شوند. وقتی امت مجتمع شده‏اند، پس برای من این گمراهی نیست و من هم پذیرفتم، علی از دست من که ناراحت نیستی؟ جواب امیرالمؤمنین: «فَقَالَ لَهُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ یَا أَبَا بَکْرٍ أُمَّتُهُ الَّذِینَ أَطَاعُوهُ مِنْ بَعْدِهِ وَ فِی عَهْدِهِ وَ أَخَذُوا بِهَذَا » بله پیغمبر این حرف را زده ولی اینکه پیغمبر فرمود امت من بر گمراهی جمع نمی‏شوند، اینها که دیگر امت پیغمبر نیستند. فرمود امت پیغمبر عهدش را نمی‏شکند، آن کسی که عهدش را شکست دیگر امت پیغمبر نیست. آن کسی که از اطاعت پیغمبر سر باز زد دیگر امت پیغمبر نیست« وَافَوْا بِما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ وَ لَمْ یُغَیِّرُوا وَ لَمْ یُبَدِّلُوا[27] » امت پیغمبر عوض نمی‏شود، آن چیزی که تو داری می‏بینی و از آنها حرف می‏زنی که عهد با خدا و رسول خدا را شکستند، اینها دیگر از جرگه امت پیغمبر خارج شدند.

 

 

 

کسانی بدنبال تکرار فتنه صدر اسلام هستند!

 

اینهایی که در جامعه شما به اسم حزب اللهی، انقلابی، امامی سعی می‏کنند پیچ مبارزه شما با آمریکا را شل کنند اینها خوب می‏فهمند دارند چه کار می‏کنند. می‏خواهند جامعه را در زمان ولایت فقیه دچار نفاق کنند، کفر جامعه را بالا بیاورند. کفر جامعه که بالا آمد الان نتیجه نمی‏گیرند بلکه بعد از مقام معظم رهبری و ولیّ فقیه امروز شما نتیجه را می‏گیرند و خط را از ولایت فقیه جدا می‏کنند و بعداً دیگر ولایت فقیه در این مملکت حکومت نخواهد کرد. این می‏شود تکرار تاریخ، آن کسی که می‏گوید مذاکره و رابطه با آمریکا، عدم جنگ با آمریکا، آن کسی که سستی می‏کند در مبارزه با آمریکا می‏خواهد جامعه را تبدیل به جامعه زمان پیغمبر کند، ایمان را تبدیل به کفر کند. وقتی ایمان را تبدیل به کفر کرد مردم که نمی‏گویند مرگ بر ولیّ فقیه، چون که فتنه 88 را دیده است، با ولیّ فقیه کنار می‏آید تا دوره تمام بشود. در دوره بعد دیگر خبری نیست، علی وقتی بیاید، وقتی ولایت انتقال پیدا کند -چون سخت ترین امتحان، انتقال ولایت است؛ ببخشید این‏گونه رُک حرف می‏زنم- وقتی ولایت انتقال پیدا کند کفر مردم می‏زند بیرون و می‏گویند که علی را دیگر نمی‏خواهیم، ما طاغوت می‏خواهیم. اینها می‏خواهند جامعه را به سمت کفر صدر اسلام ببرند.

 

 

 

عدم سازش با مستکبرین؛ راهکار جلوگیری از فتنه صدر اسلام

 

برای این مقام معظم رهبری می‏گوید آهای خبرگانی‏ها، فقها، حقوق دانها، مسئولین، منبری‏ها، قلم به دست‏ها، اهل علم، «مبارزه با استکبار و طاغوت را گفتمان کنید»، «عدم سازش و عدم کرنش و عقب نشینی در برابر کفر را سکه رایج کنید»، «صدق را گفتمان کنید» که جامعه دچار فتنه صدر اسلام نشود. آقا داد صدق زد چون اگر صدق از جامعه برود یعنی مبارزه با استکبار از جامعه برود، یعنی اگر حزب اللهی‏هایی که امروز گفتند صلح حدیبیه باید کنیم، غیر حزب اللهی‏هایی که هی پیچ مبارزه با آمریکا را شل می‏کنند. اشتون می‏آید یک چیزی می‏گوید اینها می‏گویند بابا رهایش کن، جان کری یک چیزی می گوید می‏گویند رها کن، اصلاً هیچ برخوردی نمی‏شود. هر کسی یک دادی زد، جز آنهایی که باید داد بزنند. ایرانه و غیرت و عزتش، طرف بلند شده آمده ایران و هر چیزی از دهانش درآمده گفته و هر چیزی خواسته عمل کرده. آن «ونری شرمن» زن معلوم الحال آمریکایی هر چیزی از دهانش در آمد به این ملت گفت. لازم نیست کسی بگوید زنده باد آمریکا، همین که مرگ بر آمریکا نگوید، یعنی زنده باد آمریکا. چون اصل در دین، مرگ بر آمریکاست، اصل در دین، مبارزه با طاغوت است، اگر این را برداری جامعه تبدیل به نفاق می‏شود. یعنی جامعه‏ای می‏شود مثل جامعه رسول خدا، همه می‏گویند یا رسول الله ما می‏میریم برای شما، ولی جنازه را می‏گذارند روی زمین و هیچ کسی نمی‏آید جنازه را دفن کند. یک وقتی انتظار نداشته باشید که مثل فتنه، مثل دوران دوم خرداد، کسی علیه ولیّ فقیه و ولایت فقیه حرف بزند، نه این کار را نخواهند کرد. بدترین ضربه زدن به ولیّ فقیه، به دین ولیّ فقیه، به حکومت ولیّ فقیه طبق عبرت و تاریخ و صدر اسلام و فاطمه مرضیه این است که مردم را نسبت به آمریکا بی‏تفاوت کنیم. این است که شما در جامعه «چو بیندازی که دوره مرگ بر آمریکا گذشته است»، این بدترین ضربه‏ای است که می‏توانید به اصل اسلام بزنید. پیغمبر داشت مدیریت می‏کرد که ملتّش کافر شدند. اینهایی که می‏نشینند روی منبر به مناسبت فاطمیه اهل تسنن را ناسزا می‏گویند، بله کسی که «ما انزل الله» را نپذیرد کافر شده است، کسی که ولایت علی را نپذیرد کافر شده است، ولی صبر کن تو این را الان داری می‏گویی تا جنگ بین شیعه و سنی راه بیندازی، من می‏فهمم تو داری چه کار می‏کنی. مرد هستی بیا بگو این آدمی که ولایت علی علیه السلام را نپذیرفته است قبل از پیغمبر نپذیرفته است یا بعد از پیغمبر نپذیرفته است. اگر بگویی بعد از پیغمبر نپذیرفته است، می‏گویم که دروغ می‏گویی چون پیغمبر فرمود همه اینها منافق هستند، اینها الان نمی‏پذیرند اگر می‏پذیرند ظاهری می‏پذیرند، اینها ولایت علی را غدیر نپذیرفتند. اگر بخواهی بگویی قبل از پیغمبر نپذیرفتند‏، می گویم که پس فتنه اساسی در دوره خود پیغمبر است، دوره پیغمبر اکرم چه مشکلی داشتند این ملت بدبخت بیچاره که علی را نمی‏خواستند بپذیرند؟ چه مشکلی را داشتند که کفر در نهان وجودشان بود ولی روی زبانشان می‏گفتند یا رسول الله تو را قبول داریم؟ آمدند گفتند «بَخْ بَخْ لَکَ یَا عَلِی‏[28]»، مشکلشان این بود که سر باز زدند از مبارزه با طاغوت. همان کاری که تو الان نمی‏کنی، همان مرگ بر آمریکایی که تو الان نمی‏گویی، همان کاری که تو با اسرائیل نداری، همان بیداری اسلامی‏ای که تو به آن دامن نمی‏زنی، همان بحرین و قطیف و سعده و صنعاء و تعز و عوامیه و کویته که تو اصلاً به آن کاری نداری. ناموس شیعه دست کفر باشد و لب باز نمی‏کنی و حرف نمی‏زنی؟ اینها جامعه را می‏خواهند بکشند به جامعه صدر اسلام، هواستان را جمع کنید.

 

 

 

اگر از مبارزه با استکبار دست برداشتی؛ علی را به مسلخ خواهی برد؟!

 

اگر از مبارزه با استکبار دست برداری، تو علی را می‏کشی، بی برو و برگرد! از مبارزه با آمریکا دست برداری، پهلوی فاطمه را می‏شکنی بی برو و برگرد! می‏شکنی که شکستند؛ «إِذَا کُتِبَ الْکِتَابُ قُتِلَ الْحُسَیْن‏[29]»امام صادق علیه السلام فرمود که امام حسین را کربلا نکشتند. حسین علیه السلام 8 سالش بود که کشته شد، حسین در مدینه قتلش امضاء شد؛ چرا؟ آنهایی که سر باز زدند از مبارزه با طاغوت، عهدشان را شکستند با خدا، از صدق فاصله گرفتند و در وجودشان کفر رخنه کرده است. خب حالا کفرشان را علنی کنند؟ نمی‏توانند که، بلاتشبیه، نعوذ بالله اگر احمد پناهیان که یک عمر گفته است جهاد، مبارزه، انقلاب، ولایت؛ تحت هیچ شرایطی، من علیه جهاد و مبارزه و انقلاب و ولایت حرف نخواهم زد. اگر عوض بشوم چه اتفاقی می افتد؟ عوض بشوم ادبیات من عوض نمی‏شود بلکه قلب من عوض می شود. در باطنم کافر می‏شوم ولی در ظاهرم کفر نمی‏بین و همچنان تو مرا هیئتی و اهل بیتی و ولایی می‏بینی ولی در باطنم چیز دیگر است. خب من از کجا تشخیص بدهم که تو در باطنت کفر داری یا نه؟ هر وقتی دیدید که من از مبارزه و استکبار دست برداشتم بدانید من همان کسی هستم که هیزم در خانه فاطمه زهرا می‏ریزم، شک نکن! بدان که من دچار نفاق شده‏ام. فاطمه اطهر از خیانت مردم به علی تعجب نکرد، چون می‏دانست که اینها خائن هستند. نه در زمان علی خائن شده باشند بلکه در زمان پیغمبر خائن شده بودند. پس از چه چیزی شکایت کرد؟ فرمود «وَیلَکُم مَا أَسْرَعَ‏ مَا خُنْتُمْ‏ اللَّهِ وَ رَسُولِه فِینا أهلَ البیت[30]‏» فرمود چقدر سریع خیانت علنی کردید شما، چرا عجله کردید؛ صبر کنید، هنوز جنازه پدرم روی زمین در خانه است. چرا عجله دارید؟ بگذارید علی امام بشود بعد حقش را از او بگیرید، اصلاً بکشید چرا این قدر عجله می کنید.